امروز امتحاناتم تمام شد. خیلی دوست داشتم نفس راحتی بکشم اما وقت کشیدن نفس راحت فهمیدم که چقدر کار رو سرم ریخته است. روز به روز کارهام زیاد می شود اما معلوم  نیست مشمول جمله خسر الدنیا و الآخره بشوم یا نه. یاد آقای بروجردی افتادم. روزی یک فرد ساده دل و بی سواد به محضر آیت الله بروجردی رسید. دید همه به ایشان می رسند از کلمات عربی استفاده می کنند مانند صبحکم الله بالخیر و مساکم الله و اسعدالله ایامکم و ... ایشان هم خواست کم نیاورد دست ایشان را بوسید و عرض کرد خسر الدنیا و الآخره. اطرافیان هم شروع به خنده و پوزخند کردند که اگر بلد نیستی مجبوری حرف بزرگتر از دهانت بزنی. اما مرحوم بروجردی شروع کرد به گریه کردن. عرض کردند آقا چرا خودتان را ناراحت می کنید. یک آدم بی سواد حرفی زد؛ اعتنا نکنید. فرمود شما نمی فهمید. چه بسا این آقا خواست حرف خدا را به من برساند که در این تعارفات بی خود و تعریف و تمجیدها گیر کرده ام اما معلوم نیست که دنیایی برای خود تهیه کرده ام که نکرده ام و یا آخرتم را آباد کرده ام که واقعاً در تردیم.